Ανοικτά χειρουργεία στη Γενική Χειρουργική, ονομάζονται τα χειρουργεία εκείνα, που διενεργούνται μετά από διάνοιξη των κοιλιακών τοιχωμάτων. Οι τομές που χρησιμοποιούνται είναι η μέση υπερομφάλιος, η μέση υπομφάλιος, η μέση υπερυπομφάλιος, η υποπλεύρια, η αμφοτερόπλευρη υποπλεύρια, η παράμεση, η λοξή βουβωνική, η χαμηλή εγκάρσια κ.α
Με ανοικτή μέθοδο αντιμετωπίζονται οι κακοήθεις παθήσεις όλων των οργάνων ανεξαρτήτως σταδίου, οι καλοήθεις παθήσεις και είναι η επέμβαση εκλογής στις περιπτώσεις επειγόντων περιστατικών που αφορούν τραύμα και σπλαχνική ή τοιχωματική αιμορραγία.
Η ανάπτυξη των ιατρικών ειδικοτήτων που εμπλέκονται, της ιατρικής τεχνολογίας, των χειρουργικών αναλωσίμων, καθιστά αυτού του τύπου τα χειρουργεία απολύτως ασφαλή.
H Λαπαροσκοπική ή Ελάχιστα Επεμβατική μέθοδος που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1990-2000 και τη χρησιμοποιούμε στην καθημερινή πράξη για την αντιμετώπιση όλο και περισσότερων -κύρια καλοήθων- παθήσεων, είναι η μέθοδος πρόσβασης στο εσωτερικό της κοιλιάς του ασθενούς με βιντεοκάμερα και συγκεκριμένα εργαλεία από μικρές οπές έως 1 εκατοστό.
Η άλληλουχία των κινήσεων, ο σχεδιασμός, και η εκτέλεση των χειρισμών είναι ακριβώς ίδια με την ανοικτή χειρουργική.
Αυτό που διαφέρει, με αποτέλεσμα η λαπαροσκοπική χειρουργική να υπερέχει της ανοικτής σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ειδικά στις περισσότερες καλοήθεις ενδοκοιλιακές παθήσεις, είναι η απουσία τομής (η διάνοιξη των κοιλιακών τοιχωμάτων σε μεγάλη έκταση και η άμεση επαφή των σπλάχνων με τα γάντια, τις γάζες κλπ).
Υπάρχει μεγαλύτερη απεικονιστική ικανότητα και ανατομική μεγέθυνση της περιοχής λόγω των υψηλής ανάλυσης καμερών που χρησιμοποιούνται, αλλά δεν υπάρχει η δυνατότητα της ψηλάφησης των ιστών και της αίσθησης που έχει το χέρι του χειρουργού.
Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις έχουν το πλεονέκτημα του λιγότερου μετεγχειρητικού πόνου, της μικρότερης ανάγκης για παυσίπονα, της μειωμένης νοσηρότητας και λιγότερων επιπλοκών από τα χειρουργικά τραύματα, της συντομότερης παραμονής στο νοσοκομείο και της γρηγορότερης επανόδου στην εργασία τους.
Η λαπαροσκοπική μέθοδος αποτελεί μια συνέχεια, ένα σημαντικό συμπλήρωμα της ανοικτής και ένα ισχυρότατο εργαλείο του καταρτισμένου χειρουργού, ο οποίος για να την χρησιμοποιεί οφείλει να είναι άριστος γνώστης της κλασικής χειρουργικής πρωτίστως, και να γνωρίζει σε ποιες περιπτώσεις και υπό ποιες ενδείξεις πρέπει να εφαρμόζει τη λαπαροσκοπική μέθοδο, αλλά και πότε θα πρέπει να μετατρέψει την επέμβαση σε ανοικτή για την άριστη έκβαση της και το καλό του ασθενούς που προέχει όλων.
Το θέμα που τίθεται στη σημερινή εποχή σε κάθε Γενικό Χειρουργό και ειδικά σε αυτόν που ασχολείται με την ογκολογική χειρουργική, είναι να επιλέξει με αντικειμενικά και επιστημονικώς τεκμηριωμένα κριτήρια και με μόνο στόχο την ίαση και το καλό του ασθενούς, ποια είναι εκείνα τα περιστατικά που θα αντιμετωπισθούν με την κλασική ανοικτή χειρουργική, και ποια είναι σωστότερο και καλύτερο να αντιμετωπισθούν λαπαροσκοπικά. Η επιλογή ανήκει αποκλειστικά στον ιατρό που πρέπει να παραθέσει και να αναλύσει στον πάσχοντα όλες τις ενδείξεις και τις τεχνικές λεπτομέρειες, τα υπέρ και τα κατά της κάθε μεθόδου για την κάθε περίπτωση.Εκείνος έχει την ευθύνη με βάση τις γνώσεις του, την επιστημονική του επάρκεια, την εμπειρία και την παρακολούθηση της βιβλιογραφίας της σωστής επιλογής. Μιας επιλογής στην οποία κυρίαρχο ρόλο πρέπει να παίζει η ουσία για τη σωστή και ενδεδειγμένη θεραπεία και όχι ο εντυπωσιασμός.
